mensen of fietsbellen

“Ik vertrouw mijn leidinggevende niet. Ik durf niet meer te zeggen wat ik vind, want ik weet niet wat ze met mijn feedback gaat doen.”

In mijn praktijk zie ik vaak mensen die een (stem)blokkade hebben als ze hun mening willen geven. Als ze willen zeggen dat ze een kwetsende opmerking niet kunnen vergeten, of als ze iemand willen aanspreken op gedrag waar ze last van hebben. Ze geven aan dat het lijkt alsof hun stem ‘het niet doet’ op het moment dat ze iets willen zeggen. Of hun stem klinkt ‘klein’, geknepen, waardoor ze niet overtuigend overkomen.

Feedback geven is eng. Met de stem is in principe niks mis, het is angst die maakt dat je blokkeert. Allereerst onderzoeken we de angst. Waar komt de angst vandaan, welke gedachten spelen een rol.

Daarna kijken we naar de manier waarop feedback wordt gegeven en bespreken we de regels van het feedback geven. Ik-ik-jij is kort gezegd de manier waarop je dit het beste kunt doen. Waar het vaak mis gaat is dat er wordt begonnen met jij, met als gevolg dat de ontvanger meteen in de weerstand gaat, terugslaat of zichzelf gaat verdedigen: “Ja, maar….”

Als je weet dat je alles volgens de regels hebt gedaan, er alles aan gedaan hebt om de situatie of de relatie te verbeteren en de ander kan of wil gedrag niet veranderen, dan heb je de keus: de situatie accepteren zoals die is of de werkrelatie verbreken. Ik citeer in zo’n geval mijn vader, die vaak zei: “je hebt mensen en je hebt fietsbellen. Of potloden”.

Ik vind dat je je leidinggevende best een fietsbel mag noemen als je er alles aan gedaan hebt. Het maakt het accepteren dat het is zoals het is makkelijker. Als je jezelf toestemming geeft om een ander een fietsbel te noemen, komt er humor vrij. Je betrekt dat wat de ander doet niet meer zo op jezelf. Je neemt het niet meer persoonlijk, maar je laat het bij de ander. Het gaf de cliënt van het bovenstaande citaat een hoop lucht en licht. In ieder geval klonk haar stem meteen anders, voller, krachtiger. En dat is wat ze graag wil!