Get out of the Groef

Het tweede kwartaal op de hogeschool is net begonnen. Aan het eind van de eerste bijeenkomst van de faalangstreductietraining gaven twee studenten aan dat ze het idee hadden dat ze weer helemaal terug bij af waren. Dit maakte eerder moedeloos, dan hoopvol of verwachtingsvol.

Herkenbaar? Het gevoel dat je weer in dezelfde put beland bent?

Ook ik schiet soms in een terugkerend oud vertrouwd vervelend schuldgevoel, wat alles te maken heeft met de gedachte dat het nooit genoeg is: wat ik ook doe, ik schiet altijd wel ergens te kort en het kan altijd beter. Inmiddels herken ik dit als oud, over de datum.

Faalangst ontstaat vaak in je jonge jaren. Er zijn gedachten die zo oud vertrouwd en diepgeworteld zijn dat je ze nauwelijks bewust bent of ze liever negeert, omdat het gevoel dat ze oproepen niet bepaald fijn is. Gedachten die je weg wil stoppen zijn als een bal die je probeert onder water te houden en die, als je even vergeet te duwen, weer net zo hard omhoog schiet.

Je kunt pas iets loslaten als je het eerst hebt vastgehouden!

Negeren en wegstoppen helpt dus niet. Wat wel helpt is het gevoel en de gedachten die daar bij horen te onderzoeken, vast te pakken. Maar dan blijkt dat, ook al heb je alles onderzocht en weet je precies hoe het in elkaar steekt, het een zich herhalend patroon is.

Ik vergelijk deze oud vertrouwde gevoelens en gedachten wel eens met een groef in een grammofoonplaat waar de naald steeds in blijft hangen. Gaandeweg, bij regelmatig zelfonderzoek, wordt deze groef gelukkig minder diep én je komt op een hoger niveau. Je gaat nooit meer zo diep als de eerste keer dat je er bewust mee geconfronteerd werd.

Dus terug bij af? Nee, zeker niet en dat is hoopvol!